Allah, insanı yoktan var etti. Varlığından, Peygamberlere indirdiği vahiyle haberdar etti. İnsanın benliğine iyilik ve kötülük yapacak yeti verdi. İnsan, bu yetiler sebebiyle ya iyiliğin, hayrın yolunu veya kötülüğün, şerrin yolunu seçer ve hayatını seçtiği yola göre sürdürür. İyilik ve hayrın yolunu seçip hayatını ona göre idame eden kurtuluşa erer. Ama kötülük yolunu seçen ve ona göre hayatını sürdüren ise hüsrana uğrar. Allah rahmetinin bir tecellisi olarak, hata ve günah işleyen kullarını affedip bağışlamak için insanlara “Tövbe ve İstiğfar” yolunu göstermiştir.

Allah’a tövbe etmek ve O’ndan istiğfar dilemek dinimiz İslam’ın önem verdiği bir ibadettir. Tövbe kelimesi sözlükte “pişmanlık, dönme, nedâmet” anlamına gelmektedir. İslâmî bir kavram olarak, “Kulun işlediği kötülük ve günahlara pişman olup, onları terk ederek Allah’a yönelmesi, emirlerine uymak ve yasaklarından kaçınmak suretiyle Allah’a sığınarak bağışlanmasını dilemesi” demektir. (Komisyon, Dini Kavramlar Sözlüğü, “Tövbe” mad., sh. 657, Ankara, 2006) İstiğfar, kelimesi sözlükte “örtmek, örtbas etmek” anlamına gelmektedir. İslâmî bir kavram olarak, “Hata ve günahların Allah tarafından af ve mağfiret edilmesini istemek; kulun işlediği iyi ve güzel amelleri azımsayıp bunları artırmaya çalışması, günahlarını çok bulup bunları azaltmaya gayret etmesi” demektir. (Komisyon, age, “İstiğfar” mad., sh. 332)

Hz. Âdem ve Havva; İlk Emir, İlk Günah, Tövbe ve İstiğfar

Hz. Âdem (a.s.) ve eşi Hz. Havva (a.s.) ile beraber cennette yerleştiler. Cennetin tüm nimetleri onların emrine verildi. Ama oradaki bir ağaçtan yememeleri kendilerine emredildi. Şeytanın aldatıcı vesvesesi sonucu yasaklanan ağaçtan yediler. Allah’ın emrine karşı gelme anlamı taşıyan bu olumsuz davranışın affedilip bağışlanması için Hz. Âdem (a.s.) ve Hz. Havva (a.s.), büyük bir pişmanlıkla affedilme arayışı içine girdiler. Bu arayış neticesinde tövbe ve istiğfar yolu Allah tarafından onlara bildirilip gösterildi. Nitekim Allah bu konuda Kur’an-ı Kerim’de şöyle buyurmaktadır: “Ey Âdem! Sen ve eşin cennette oturun, orada istediğiniz yerden rahatça yiyip için ve şu ağaca yaklaşmayın; yoksa zalimlerden olursunuz. dedik.” (Bakara, 2/35); “Şeytan oradan onların ayağını kaydırdı da bulundukları yerden onları çıkardı.”; (Bakara, 2/ 36); “Böylece (şeytan) ikisini de hile ile aldattı. Ağacın meyvesini tattıklarında ayıp yerleri kendilerine göründü. Ve cennet yapraklarından üzerlerini örtmeye başladılar. Rableri onlara, “Ben size o ağacı yasaklamadım mı ve şeytanın size apaçık bir düşman olduğunu söylemedim mi?” diye seslendi.” (A’râf,  7/22) “Biz daha önce Âdem’den söz almıştık. Fakat o sözünü unuttu. Biz onda (hatasını sürdürmede) bir kararlılık görmedik.” (Tâ-hâ, 20/115); “Bunun üzerine Âdem’e rabbinden bazı sözler ulaştı (bunlarla tövbe etti); rabbi de onun tövbesini kabul buyurdu. Şüphesiz O, tövbeleri kabul buyuran ve rahmeti sınırsız olandır.” (Bakara, 2/37); “Dediler ki: “Ey rabbimiz! Biz kendimize zulmettik. Eğer bizi bağışlamaz, bize acımazsan mutlaka ziyan edenlerden oluruz!” (A’râf, 7/23)

Kur’an-ı Kerim’de Tövbe ve İstiğfar

İnsanoğlu,  onun apaçık düşmanı olan şeytanın ve nefs-i emmarenin vesvesesi sonucu hata ve günah işlemeye meyilli olan bir varlıktır. Allah, bu konuda Kur’an-ı Kerim’de şöyle buyurmaktadır: “İblîs dedi ki: Bundan böyle benim sapmama izin vermene karşılık, ant içerim ki, ben de onları saptırmak için senin doğru yolunun üstüne oturacağım.” (A’râf, 7/16); “Sonra elbette onlara önlerinden, arkalarından, sağlarından, sollarından sokulacağım ve sen onların çoklarını şükredenlerden bulmayacaksın.”(A’râf, 7/17) Buna karşılık Rabbimiz şeytanın bizim apaçık düşmanımız olduğunu ve onun ardında gidilmemesi gerektiği hakkında bizi uyararak yol göstermektedir. Allah bu konuda şöyle buyurmaktadır: “Ey Âdemoğulları! Şeytan, anne babanızı ayıp yerlerini birbirine göstermek için elbiselerini soyarak cennetten çıkardığı gibi sizi de aldatmasın. Çünkü o ve yandaşları, sizin onları göremeyeceğiniz yerden sizi görürler. Şüphesiz biz şeytanları inanmayanların yoldaşları yaptık.”  (A’râf, 7/27); “Ey iman edenler! Şeytanın adımlarına uymayın. Kim şeytana ayak uydurursa bilsin ki, o edepsizliği ve kötülüğü emreder. Allah’ın lütfü ve rahmeti sizinle olmasaydı içinizden hiçbir kimse günahtan asla arınamazdı, fakat Allah dilediğini arındırır; Allah her şeyi işitmekte ve bilmektedir.”  (Nûr, 24/21)

Allah’ın rahmeti ve mağfireti geniş ve sonsuzdur. Şeytanın aldatıcı vesveselerine aldanarak Allah’a karşı günah işleyen ve hata yapan kullarının umutsuzluk ve çaresizlik, isyan ve itaatsizlik içine girmemesi; bilakis kendisine çeki düzen verip onu yaratan, akıl, gönül ve iyi ile kötüyü ayırt etme melekesini veren Allah’ın rahmet ve mağfiretine sığınması gerekir. Bu konuda Rabbimiz Kur’an-ı Kerim’de şöyle buyurmaktadır: “Ey müminler! Hep birlikte tövbe ediniz ki kurtuluşa eresiniz” (Nûr, 24/31); “Rabbinizden bağışlanma dileyin, sonra da O’na tövbe edin…” (Hûd, 11/3); “Ancak bundan sonra tövbe edip kendilerini düzeltenler müstesnadır. Şüphesiz Allah çok bağışlayandır, çok merhamet edendir.” (Âl-i İmrân, 3/89); “Her kim de işlediği zulmünün arkasından tövbe edip durumunu düzeltirse kuşkusuz, Allah onun tövbesini kabul eder. Şüphesiz Allah çok bağışlayandır, çok merhamet edendir.” (Mâide, 5/39); “De ki (Allah şöyle buyuruyor): “Ey kendi aleyhlerine olarak günahta haddi aşan kullarım! Allah’ın rahmetinden ümit kesmeyin. Allah (dilerse) bütün günahları bağışlar; doğrusu O çok bağışlayıcı, çok merhametlidir.” (Zümer, 39/53)

Günah işleyip hata yapan kulun, tövbe ederken, kalbinin derinliğinden pişmanlık duygusunu hissederek, samimi ve ihlâslı bir niyet ve duygu içinde olması gerekir. Bu duygu içinde yapılan tövbe manevi açıdan insana fayda sağlar. Allah bu konuda şöyle buyurmaktadır: “Ey iman edenler! Allah’a içtenlikle tövbe edin. Belki Rabbiniz sizin kötülüklerinizi örter ve peygamberi ve onunla birlikte iman edenleri utandırmayacağı günde Allah sizi, içlerinden ırmaklar akan cennetlere sokar. Onların nurları önlerinden ve sağlarından aydınlatır, gider. “Ey Rabbimiz! Nurumuzu bizim için tamamla, bizi bağışla; çünkü senin her şeye hakkıyla gücün yeter” derler.” (Tahrîm, 66/8)ﾠ

Allah, kendisine karşı işlenen suçlar, günahlar ve hatalardan dilediğini affeder; dilediğini affetmez. Ama affetmediği tek günah kulun Allah’a şirk koşması yani O’na ibadet ederken niyetinde başka varlıkların rızasını kazanma hevesi içinde olmasıdır. Mabudu’l-Hak olan Rabbimiz bu hususta Kur’an-ı Kerim’de şöyle buyurmaktadır: “Allah, kendisine ortak koşulmasını asla bağışlamaz, ondan başkasını dilediği kimseler için bağışlar. Allah’a ortak koşan büsbütün sapıtmıştır.” (Nisâ, 4/116)

Sünnet-i Seniyyede Tevbe ve İstiğfar

Hz. Peygamber Efendimiz(s.a.s.) insanın günahkâr olduğu ve bu durumuna karşılık Allah’a tövbe edip O’ndan mağfiret dilemesi gerektiği, genel olarak tüm insanlığa, özel olarak da biz ümmetine ifade etmiştir. Nitekim bu konuda hadis-i şeriflerinde şöyle buyurmaktadır: “Bütün Âdemoğulları günahkârdır, günahkârların en hayırlıları ise tövbe edenlerdir.” (İbn Mâce, Zühd, 30) “Ey insanlar, Allah’a tövbe edip O’ndan (günah ve hatalarınız için) bağışlanma dileyin. Ben günde yüz kere (Allah’a) tövbe ediyorum.” (Müslim, Zikir, 42); “Allah-u Teâlâ, gündüz günah işleyenlerin tövbe etmesi için gece mağfiret elini uzatır. Gece günah işleyenlerin tövbe etmesi için de gündüz mağfiret elini uzatır. Güneş batıdan doğuncaya(kıyamet kopuncaya) kadar bu durum böyle devam eder.” (Müslim, Tövbe, 31)

Tevbe ve İstiğfar Adabı

İslam âlimleri Kur’an ve sünnet çerçevesinde, Allah’a tevbe edip ve istiğfarda bulunulurken kulun dikkat etmesi gereken bazı şart ve adaplar olduğunu ifade edip ortaya koymuşlar. Bu şartları şu şekilde ifade edebiliriz:

1. İşlediği günahtan dolayı pişmanlık duygusu içinde olmak: Nedâmet/pişmanlık halinde bulunan kişi tövbeye konu olan günahı terkeder ve bir daha işlememeye karar verir. Hz. Peygamber(s.a.v.) bu konuda şöyle buyurmaktadır: “Pişmanlık duymak tövbenin kendisidir.” (Müsned, I, 422-423, 433; İbn Mâce, “Zühd”, 30)
2. İşlediği günahı kesin olarak terk edip hemen arkasından tövbe etmesi: Kul Rabbine karşı işlediği günahı ve yaptığı hatayı terk etmek için gayret sarf etmesi ve hemen arkasından tövbe etmesi gerekir. Allah bu konuda şöyle buyurmaktadır: “Allah’ın kabul edeceği tövbe, ancak bilmeden kötülük edip de sonra tez elden pişmanlık getirenlerin tövbesidir; işte Allah bunların tövbesini kabul eder; Allah her şeyi bilendir, hikmet sahibidir.” (Nisâ, 4/17)
3. İşlediği günahı bir daha işlememeye kesin karar vermek
4. Tövbenin ye’s halinde yani ölümün sekarâtı halinde olmaması: Günah işleyip hata yapan kulun tövbe edeceği zaman ölümle yüzyüze geldiği ve dünyayla bağlantısının kesileceği an olmaması gerekir. Nitekim Allah bu konuda şöyle buyurmaktadır: “Yoksa kötülükleri yapıp yapıp da içlerinden birine ölüm gelip çattığında “Ben şimdi tövbe ettim” diyenlerle kâfir olarak ölenler için kabul edilecek tövbe yoktur. Onlar için acı bir azap hazırlamışızdır.” (Nisâ,4/18) Hz. Peygamber bu hususta şöyle buyurmuştur: “Bir kul can çekişmeye başlamadıkça, Allah Teâlâ onun tövbesi kabul eder.” (Tirmizî, Deavât, 98)
5. Eğer işlenen günah ve hatada kul hakkı olacak bir durum varsa, bu üç şartla beraber, hak sahibinin hakkını ödenmesi ve ondan helallik dilemesi gerekir. Çünkü kul hakkını Allah tarafından affedilmeyip mağdur olan kuldan helallik dilemesiyle bağışlanır.

Allah’a karşı günah işleyip hata yapan kulun, pişmanlık içerisinde Allah’ın rızasını, rahmetini ve affını dileyecek yol ve yöntem bulmak için bir arayış içine girmek farz olan bir ibadettir. Farz olan bu ibadetin yerine getirilmesi, dinimiz İslam’ın ifade ettiği şekilde Allah’a yapılacak bir tövbe ve istiğfar ile mümkün olmaktadır. Biz kullara düşen hayatımız boyunca işlediğimiz günahlar için Allah’ın tövbe ve mağfiret kapısını çalıp ondan bağışlanma dilememiz salih bir amel olacaktır.

Ey Rabbimiz, Bizi affet, günahlarımızı bağışla, bize merhamet eyle!

Cumamız Mübarek Olsun