YAZI- 1
Siverek’in lahit taşlarla kaplı toprak damlı;
Avluya bakan takalarında,
Serçe, delluca ve hechecik sesleri arasında,
Doktor yok, ebe yok, ilaç yok aynı zamanda,
Şansın yaver giderse yetişir sana mahalli ebeler,
Yaşama direnmek için,
Ana karnında debelenir talihsiz bebeler,
Eyvanda, avluda, eşikte,
Ezgi, klam ve nennilerle,
Sallanır bebeler beşikte,
Yer yatağında sancılarla,
Tahta direkler altında; Ana,
Yalavuz kalırdı tek başına,
Alnından terler boşalırdı; gözüne, kaşına,
Ve de hâkim olamıyordu gözyaşlarına…
Uzun süre böyle geçiyordu her an,
Çocuk seslerinin biri birine karıştığı bir zaman,
Toz, toprak ve çamurda,
Ana, üzerine oturduğu minderde,
Bir taraftan kazak örüyor, elleri şişlerde,
Diğer çocuklarına yön verirken serzenişlerde,
Ve tek ayakla salladığı beşikte;
Uyutmaya çalışırdı bebeyi, nenniler eşliğinde…
Bir anda “Qiiiijj” diye gelen bebenin ağlama sevti,
Ve ardından, beşiği sallarken duyulur ananın dertli sesi;
Bebeğimin beşiği çamdan,
Yuvarlandı düştü damdan,
Bey babası gelir Şam’dan,
Nenniii, nenni, neniii, nenni,
Nennii bebek oooy,
Eey, eey, eey, eeyy,
Olmadı… Uyumuyor… Uyku tutmuyor bebeyi,
Ne söylemeli, ne etmeli?
Belki karnı aç; biraz süt vermeli,
Ağzına dayıyor memeyi,
Heyloo, heyloo, Qürçımiyo!
Bir türlü tutmuyor memeyi,
Dılo gırano!
Bu kez daha da acı katarak nenniyi söylemeli;
Kürémé nüxeşé birindarı,
Birinawi pır xedaré,
Dayıké reben üsti xwaré,
Lori, lori, lori, lori,
Berxem lori…
Eey, eey, eey, eeyy…
Nabé… Olmuyor… Nébeno…
Bir türlü uyumuyor bebe,
Qıjinek ketiyé dılé wi,
Xew nakevé çave wi,
Bu defa altını aç, ağzına suyu damlat;
Kurut üzerindeki teri,
Bebe durmak bilmiyor, bıraksalar yıkacak evi,
Gel beri yar, gel beri…
Elindeki işine bırakıyor Ana,
Yine sallıyor beşiği;
Bu kez hafiften sırtına vura vura;
“Pışt, pışt, pışt” diyerek ara sıra…
No fın o do rakewo!
Ana, bu kez başlar ahenkle söylemeye;
Iskıjeka suri,
Vıstadı tenduri,
Tenduri Veşaya,
Mıllaymı teyşaya
Kâğıt bıği béri,
Serak şınné şori
Eey, ey, ey, eeyy,
Bebe tam uyuyacak,
Bu kez evi basıyor diğer afacanlar,
Gürültü patırtı içerisinde;
Koşuşturmalar, çağırmalar, bağırmalar, heyecanlar…
Ananın kısık sesi duyulur yavaştan;
“Oğlum gürültü yapmayın, sessiz olun!”
“Bak bebeyi uyutamıyorum sabahtan…”
Kim dinler Anayı!
Söylenenler giriyor bir kulaktan,
Çıkıyor diğer kulaktan,
Bu kez Ananın işaret parmağı inmiyor dudaktan,
İşaret diliyle ”Sus” ediyor durmadan,
Ama dinleyen kim?
Sesler devam ediyor her kafadan,
Olmayınca, Ananın bedduası başlıyor sonradan,
Zaten bıkmış yaşamdan;
“Lawo yankıran size değe, bıktırdız beni bu hayattan!”
Yetmedi…
Şimdi de tehditler başladı yavaştan,
“Herhal, o zalim babaz gelir birazdan…”
Bebe uyuyana kadar hep sürerdi böyle;
Aşağı yukarı,
Yani üç aşağı beş yukarı,
Bu şekilde uyutulurdu Siverek uşağı.
